نقد و بررسی فیلم پادشاهی سیاره میمون ها Kingdom of the Planet of the Apes 2024

این نقد و بررسی فیلم پادشاهی سیاره میمون ها 2024 است که به کارگردانی وس بال ساخته شده و از 10 می 2024 اکران شد. پادشاهی سیاره میمون ها دنباله‌ای بر نسخه قبلی این فیلم سینمایی به نام “جنگ برای سیاره میمون ها 2017” است که وقایع آن 200 سال پس از قسمت قبلی رخ می دهد. در ادامه با نقد و بررسی فیلم پادشاهی سیاره میمون ها Kingdom of the Planet of the Apes 2024 به صورت اختصاصی با “دانوفیلم” همراه باشید.

قسمت های قبلی این فرنچایز در دانوفیلم قرار گرفته و می توانید قبل از خواندن این مطلب، یه سری به آنها بزنید. وقتی پیش درآمد “ظهور سیاره میمون ها 2011” روپرت وایات با عنوان «ظهور سیاره میمون‌ها» یک فرنچایز پنجاه ساله را احیا کرد، فرنچایزی که از دهه 60 میلادی شامل کتاب‌ها، فیلم‌ها، سریال‌های تلویزیونی و کمیک‌ها می‌شد؛ این کار را با تعهدی تازه به داستانی قدرتمند و ماندگار انجام داد. ساده اما نه ساده لوحانه، عمیقاً احساسی اما به دور از کلیشه سازی های رایج.

با استفاده از تکنولوژی پیشگامانه‌ی پِرفُرمِنس کپچِر و بازی درخشان اندی سرکیس (که ظرافت‌های بازیگری او به ناحق توسط آکادمی نادیده گرفته شد) سزار، شخصیت اصلیِ میمونِ فیلم، در دو دنباله‌ی بعدی که هر دو با ظرافت توسط مت ریوز کارگردانی شده‌اند، رهبری داستان را برعهده دارد: “طلوع سیاره میمون ها 2014” و “جنگ برای سیاره میمون ها 2017”. سزار که در فیلم اول توسط دست‌های مهربانِ انسانِ با بازی جیمز فرانکو بزرگ می‌شود، به سرعت در دنیای خودخواهانه و تبعیض‌آمیزِ انسان‌ها نفوذ می‌کند و در برابر حرص و طمع ویرانگر آن‌ها ایستادگی می‌کند. در طول سه‌گانه، او جایگاه شایسته‌ی خود را به عنوان رهبرِ نژادش به دست می‌آورد، در حالی که یک ویروسِ دست‌ساز باعث باهوش‌تر شدنِ میمون‌ها و از بین رفتنِ هوش و قدرتِ تکلمِ انسان‌ها می‌شود و تقریباً نسل بشر را نابود می‌کند.

در مجموع، این سه‌گانه شاید به بهترین فرنچایز این قرن تبدیل شد، در مقابل ابرقهرمان‌های پر سر و صدا و داستان‌های حجیم ایستاد و به طور غیرمنتظره‌ای به ما یادآوری کرد که چه چیزی از هالیوود پرخرج دنباله‌ساز می‌خواهیم: چیزی عمیق، سرگرم‌کننده و با دیدی باز نسبت به اینکه چه کسی هستیم و دوست داریم چه کسی باشیم. فیلم جدید، “قلمرو سیاره میمون ها” به کارگردانی وس بال، کارگردان “دونده‌ی درون پیچ 2014” با اطمینان در مسیر این میراث اخیر قدم برمی‌دارد و با افتخار ارزش‌های فیلم‌های سزارمحور، مانند عدالت، وفاداری و همبستگی را به همراه دارد.

فیلم دنباله دارِ بال، همانند نسخه های قبلی می‌داند که این اصول (عدالت، وفاداری، همبستگی) منحصراً به انسان‌ها تعلق ندارند؛ نه در ماجراجویی علمی تخیلیِ فوق‌العاده باورنکردنی او، و نه در دنیای واقعی که در آن پادشاهی حیوانات با مجموعه قوانین و اخلاقیات خاص خود زندگی می‌کنند. بال به همراه فیلمنامه‌نویس جاش فریدمن (نویسنده‌ی “آواتار: راه آب” که متوجه شباهت‌های بصری و مفهومی زیادی با این فیلم خواهید شد)، با اطمینان فیلمی را ارائه می‌کند که در صحنه‌های اکشنش هیجان‌انگیز و از لحاظ بصری واضح است، به همان اندازه که در خط داستانی‌اش به طور متفکرانه‌ای منسجم است. در “پادشاهی سیاره میمون ها 2024” هیچ فکر یا صحنه‌ی هدررفته‌ای وجود ندارد که به صورت تصادفی وارد شده باشد، بدون نتیجه‌ای کاملاً رضایت‌بخش که داستان را عمیق‌تر کرده و کامل می‌کند. به عبارت دیگر، این یک فیلم است؛ یک فرنچایز که در آن نویسندگان و فیلمسازانِ باهوشی را می‌بینید که برای رساندن کار به مرحله‌ی نهایی تلاش می‌کنند، نه اتاق‌های جلسه‌ای که صرفاً به چشم‌چرانیِ بی‌خاصیتِ طرفداران اختصاص یافته است.

داستان “پادشاهی سیاره میمون ها” نسل‌ها بعد از وقایع فیلم “جنگ برای سیاره میمون ها” و پس از دوران سزار روایت می‌شود. در ابتدای فیلم، شامپانزه‌های جوان نوآ (با بازی اوون تیگ)، انایا (با بازی تراویس جفری) و سونا (با بازی لیدیا پکهام) از قبیله عقاب که همگی با استفاده از تکنولوژیِ پرفورمنس کپچر به تصویر کشیده شده‌اند، برای انجام یکی از مراسم قبیله‌ی خود از صخره‌های بسیار بلندی بالا می‌روند. هدف این مراسم این است که نوآ مانند بزرگان قبیله در طول سال‌ها با یک عقاب باشکوه پیوند برقرار کند. پس از فرار نفس‌گیر و با تصویری زیبا که تقریباً جان نوآ را به خطر می‌اندازد، این شامپانزه بی‌باک موفق می‌شود تخم عقاب را از لانه‌اش به دست آورد.

اما زمانی که یک انسان مرموز به نام مای (با بازی فرِیا آلن) که وحشی و غیرقابل پیش‌بینی است، تعقیب‌کننده‌ی نوآ به طور ناخواسته تخم عقاب را می‌شکند، نوآ برای پیدا کردن یک تخم جدید راهی سفری خطرناک می‌شود. این اتفاق باعث می‌شود که خانه‌ی آرام او به طور ناخواسته به هدف میمون‌های شرور نقاب‌دار به رهبری «پراکسیموس سزار» (با بازی کوین دوران) تبدیل شود. پراکسیموس با تحریف آموزه‌های باوقار و سخنان حکیمانه‌ی سزار مانند «میمون‌ها با هم قوی هستند» و با ساختن ارتشی برای دستیابی به رازهای تکنولوژی که انسان‌ها نسل‌های پیش جا گذاشته‌اند، روستای نوآ را نابود می‌کند، پدرش را می‌کشد و در جستجوی خود به دنبال مای می‌گردد. در طول این تعقیب و گریزهای نفس‌گیر، فیلمبرداری گیولا پادوس، فیلمبردار ماهر، تماشایی و هیجان‌انگیز است و صحنه‌های اکشن در مقیاس بزرگ را به گونه‌ای چیده که هم هیجان‌انگیز و هم از لحاظ منطقی از بسیاری از فیلم‌های اکشن امروزی بهتر و سنجیده‌تر ساخته شده است.

بعد از دیدار دلنشین نوآ با یک اورانگوتان تنها و یادگیری او در مورد سزار واقعی به عنوان رهبری قوی، بااخلاق و دلسوز، این شامپانزه جوان و مای به همراه دیگر اعضای اسیر شده‌ی قبیله‌ی عقاب، از جمله دوستان یادشده‌ی نوآ، خود را در اسارت پراکسیموس می‌بینند. در پایگاهی بادگیر و طوفان‌زده‌ی اقیانوسی در کنار یک گاوصندوق قفل‌شده که انسان‌ها آن را تخلیه کرده‌اند، تریوان با بازی ویلیام اچ. مِیسی نیز حضور دارد. تریوان انسانی باهوش و علاقه‌مند به آثار کُرت وُنِگات است که وظیفه دارد تا هر آنچه را در مورد رفتار انسان‌ها می‌داند به پراکسیموس بیاموزد. طراحی صحنه‌ی دنیل تی دورانس در این بخش‌ها واقعاً درخشان است.

به تدريج و در طول پرده سوم خیره کننده که در آن “پادشاهی سیاره میمون ها 2024” جلوه‌های ویژه‌ی واقعاً خیره‌کننده‌ای به سبک “آواتار: راه آب” را به نمایش می‌گذارد، فیلم بذر فصل‌های بعدی را می‌کارد و پرسش‌های تماتیک خود را در مورد اینکه آیا صلح بین گونه‌ها قابل دستیابی است، تجدید می‌کند. اما شاید از همه مهم‌تر “پادشاهی سیاره میمون ها” با رویکرد صریحاً ضد اسلحه و ضد خشونت، نگرانی‌ها و فجایع دنیای مدرن را به شکل هوشمندانه و متفکرانه در درون ساختار خود بررسی می‌کند. آیا زمان‌هایی وجود دارد که کنار گذاشتن صلح‌طلبی ضروری باشد؟ (به‌ویژه صحنه‌ی تکان‌دهنده‌ای با حضور مای وجود دارد که به این سؤال می‌پردازد، سؤالی که یک فیلم سطحی‌تر و بی‌خاصیت از پرسیدن آن می‌ترسد.) آیا ما درس‌های درستی از گذشته‌مان می‌گیریم، اگر اصلاً چیزی یاد بگیریم؟ چرا ما نمی‌توانیم با هم کنار بیاییم؟

البته “پادشاهی سیاره میمون ها” پاسخی برای این سوالات ندارد، اما مطمئن باشید که این فرنچایز نادر و به شدت سینمایی هالیوود، متوقف نخواهد شد تا زمانی که کمی به دانستن این پاسخ‌ها نزدیک‌تر شویم.