معرفی و نقد فیلم ماده The Substance 2024

فیلم ماده The Substance 2024 فیلمی است که امروز می‌خواهیم به معرفی و نقد آن بپردازیم. ماده یک فیلم ترسناک جسمی (به معنای وحشت از طریق آسیب جسمی) به نویسندگی و کارگردانی کورالی فارگیت محصول 2024 کشورهای فرانسه و انگلستان است.

فیلم The Substance در هفتاد و هفتمین جشنواره فیلم کن رونمایی شد و برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد. با نقد و بررسی فیلم ماده 2024 همراه دانوفیلم باشید.

داستان فیلم ماده درباره الیزابت اسپارکل یک ستاره قدیمی سینما است که روزگاری درخشان داشت و اکنون در به دلیل کهولت سن از برنامه تلویزیونی اخراج شده است. الیزابت روزی با سِرُمی آشنا می‌شود که می‌تواند او را جوان و زیبا کند، اما نسخه جوان او از طریق شکافی در پشت او بیرون می‌آید و عوارض وحشتناکی دارد.

دمی مور، مارگارت کوالی و دنیس کواید سه بازیگر اصلی فیلم هستند.

فیلم The Substance در Rotten Tomatoes از 300 نقد و بررسی به امتیاز 8/2 رسید و در Metacritic امتیاز 78 از 100 را دریافت کرد و مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.

احساس فشار ناشی از استانداردهای زیبایی غیرممکن و تمرکز شدید جامعه بر جوانی ظاهر، موضوعی جدیدی نیست. اما فیلم ماده اثر کورالی فارگیت در دوره اوزمپیک وارد می‌شود، زمانی که یک تزریق سریع می‌تواند وعده کاهش وزن را دهد، در صورتی که چند سال پیش بدون عمل جراحی غیرممکن بود. در شبکه‌های اجتماعی، تبلیغاتی وجود دارد که وعده می‌دهند “جوانی خود را دوباره احساس کنید” و می‌توانید آن را به صورت ارزان امتحان کنید و نتیجه‌های سریع بگیرید. وسوسه‌انگیز نیست؟ شباهت‌ها بین داروهای کاهش وزن و ماده‌ای که در فیلم به آن اشاره شده، در اینجا پایان می‌یابد. اما فارگیت که فیلم را نوشت و کارگردانی کرد، جستجوی “چشمه جوانی” را به یک نمایش خونین و نئونی تبدیل می‌کند.

الیزابت اسپارکل (دمی مور) به عنوان یک بازیگر، روزگاری مخاطبان را خیره می‌کرد، اما مانند ستاره‌اش در پیاده‌روی ستاره‌های هالیوود، روزهای خوب را پشت سر گذاشته است. او شغلش به عنوان مربی یک کلاس تناسب اندام در یک برنامه تلویزیونی روزانه را از دست می‌دهد، وقتی که یک مدیر زشت به نام هاروی (دنیس کواید) برنامه‌اش را لغو می‌کند تا جا برای هر کسی “جوان و زیبا” باز کند. الیزابت که به خاطر سنش به طور غیررسمی کنار گذاشته شده، از محصول مرموزی به نام “ماده” مطلع می‌شود که نسخه جوان‌تری از خودش را ایجاد می‌کند و به او اجازه می‌دهد به کار ادامه دهد. با این حال مانند هیولاهای “گرملین‌ها”، “ماده” مجموعه‌ای خاص از قوانین دارد: او تنها می‌تواند یک بار نسخه جوان‌تر خود را فعال کند و هر هفت روز بدون استثنا باید با خود جوانش سوئیچ کند. ظاهراً آنها باید یک آگاهی مشترک داشته باشند، اما وقتی الیزابت و نسخه جوان‌ترش، سو (مارگارت کوالی)، با “ماده” ادامه می‌دهند، درباره عوارض ناگفته‌ی تلاش برای به دست آوردن جوانی به هر قیمتی آگاهی می‌یابند.

فارگیت نسبت به وضعیت الیزابت و سو همدردی نشان می‌دهد، مانند آنچه که می‌توان با فرانکنشتاین و هیولایی که او می‌سازد احساس کرد. آنچه به عنوان یک آزمایش برای یک آغاز جدید شروع می‌شود، به سرعت با عواقب ناخواسته تغییر شکل می‌دهد. در “ماده”، فارژات همچنین به علاقه دیوید کراننبرگ به ترس‌های بدنی در فیلم‌هایی مانند “نسل” اشاره می‌کند، جایی که یک دانشمند دیوانه بر روی یک زن باردار آزمایش می‌کند و نتایج فاجعه‌بار به بار می‌آورد؛ “بازآفرین” استوارت گوردون که همچنین شامل مایعی نئون سبز شبیه به “ماده” است؛ “مرد نامرئی” جیمز ویلی که داستان یک معجزه پزشکی که به اشتباه پیش می‌رود را دنبال می‌کند؛ و “کری” برایان دی‌پالما، که از مقادیر زیادی خون و ویرانی برای نشان دادن درد یک دختر استفاده می‌کند. شاید استفاده از تم “سرگیجه” برنارد هرمن کمی بیش از حد آشکار به نظر برسد، اما از نظر موضوعی با داستان و حالت وسواسی‌اش هماهنگ است.

مانند اولین فیلم کوتاه و پرهیجانش “انتقام”، فارگیت فیلمنامه‌ای محکم و متمرکز بر روی تعداد کمی شخصیت می‌نویسد. او همکارهای بااستعدادش را با تیمی قدرتمند پشت دوربین ترکیب می‌کند، از جمله فیلم‌بردار بنجامین کراچون که طرح رنگی زنده و صورتی و آبی “انتقام” را توسعه می‌دهد و به پالت رنگی جسور و روشن متناسب با بیورلی هیلز تبدیل می‌کند. لباس‌ها توسط اما نویل یوچنوسکی طراحی شده‌اند که رنگ‌ها و مواد بیشتری را برای شکل‌دهی به شخصیت‌های هر یک از کاراکترها به کار می‌برد. همچنین، آهنگساز رافرتی با ریتم‌های جذاب و پرشتابش باعث می‌شود فیلم احساسی مانند عبور از ترافیک در بزرگراه 405 داشته باشد.

ماده ممکن است از ترفندهای ترسناک برای نقد صنعت سرگرمی و صنعت چند میلیارد دلاری که از جستجوی مردم برای چشمه جوانی سود می‌برد، استفاده کند، اما این کار را با چنین شگفتی انجام می‌دهد که همچنان حس سرگرمی را حفظ می‌کند. با کاریکاتور هاروی که در هر صحنه به‌طرز کاریکاتوری بلند و وحشتناک است، فارگیت و کراچون اغلب به لنز چشم‌ماهی یا نزدیک‌نماهای ناراحت‌کننده سوئیچ می‌کنند تا او را حتی بیشتر زشت و ریاکار به تصویر بکشند، به خاطر قطع برنامه الیزابت. طراح صحنه، استانیسلاس ریدلت و تیمش، چیدمان‌های استایلیزه‌ای را ارائه می‌دهند که به واقعیت افزایش‌یافته فیلم کمک می‌کند، مانند استودیو تلویزیونی که در آن یک راهرو طولانی در رنگ‌های نارنجی فرش “درخشان” غرق شده و همچنین انبار دارویی که الیزابت از آن بازدید می‌کند و به‌طور مستقیم از “یک اودیسه فضایی” به نظر می‌رسد.

سو کوالی به عنوان دختر جذاب همسایه با بدنی ایده‌آل بازتصویرسازی شده است که به لباس‌های ورزشی نئونی، برق لب، گوشواره‌های بزرگ و پسرها علاقه دارد. بر خلاف برنامه ورزشی الیزابت، ویدیوهای تمرینی سو بر روی قسمت‌های بدن او تمرکز می‌کنند، زیرا این همان بخش‌هایی هستند که مدیران مانند هاروی بر آن‌ها وسواس دارند و به تماشاگران می‌فروشند، و اینگونه پرستش جوانی و پوست بدون جاذبه را تقویت می‌کنند. از نظر شرورهای با سبیل تاب خورده، کواید ممکن است موی صورت نداشته باشد، اما خنده دیوانه‌وار و شخصیت بی‌رحمش به خوبی با کت و شلوارهای تظاهرآمیز هاروی هماهنگ است. او به نظر می‌رسد که روز خوبی را به عنوان تجسم بی‌رحمی که زنان در این صنعت تجربه می‌کنند، سپری می‌کند. به‌راحتی می‌توان گفت که این بهترین بازی کواید در یادهاست و حتی بهترین بازی در فیلم نیست.

“ماده” به خوبی عمل می‌کند به خاطر بازی بی‌پرده مور به عنوان زنی که با نفرت از خود، برخورد جامعه با او و وابستگی تازه‌اش به یک داروی معجزه‌آسا دست و پنجه نرم می‌کند. در یک صحنه به‌ویژه دلخراش، الیزابت در مقابل آینه می‌ایستد و بر روی جزئیات نهایی آرایش و لباسش تمرکز می‌کند. هرچند او به زیبایی هر چه ممکن است به نظر می‌رسد، چهره‌اش نارضایتی را نشان می‌دهد و بیشتر نقص‌ها را نسبت به زیبایی می‌بیند. این یک مراسم است که بسیاری از ما به خوبی می‌شناسیم؛ زمانی که نگران اکسسوری‌ها و رنگ لب هستیم به امید اینکه مد روز به نظر برسیم و به‌دقت لایه‌های لباس و جواهرات را اضافه یا کم می‌کنیم تا در پوست خود احساس خوبی داشته باشیم. الیزابت آن‌قدر از تصویرش ناراضی است که به‌طور خشن رژ لب تیره را روی صورتش پاک می‌کند و مژه‌های مصنوعی را از پلک‌هایش جدا می‌کند. او نمی‌تواند زیبایی خود را ببیند و این موضوع زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در حالی که ممکن است این داستان هشداردهنده‌ای برای زمان ما به نظر برسد، وحشت‌های موجود در “ماده” سال‌هاست که با ما هستند و مسائلی که فیلم به آنها پرداخته بسیار فراتر از سطح پوست است.